my-dreams

Stała obok. Patrzyła się na to, co się dzieje. Niewidzącym wzrokiem błądziła po twarzach. Nie zatrzymywała się nigdy na nich dłużej. Aż… Jedna ją zaintrygowała. Czemu…? Bo była całkowicie inna, chociaż jednocześnie tak podobna. Bo umiała grać, zafascynowała ją, chciała się tego nauczyć. Pokazać odwrotność tego, co czuła. Nie umiała tego dotąd, ale wiedziała, że będzie lepiej gdy też się nauczy tej sztuki. Nie wiedziała tylko jednego. Jak drogo przyjdzie jej za to zapłacić. Swymi myślami, marzeniami, w końcu nawet wspomnieniami. Bo zatraciła realność. Wiedziała, co chciała przekazać, co czuła i myślała, ale nie potrafiła już tego pokazać. Chmury przepływają przed jej oczami. Wpatruje się w nie, słona łza spływa po policzku… Bo chciałaby, aby ktoś choć raz chciał ją poznać. Nie tą wyimaginowaną postać, tylko ją. Kogoś, kto chciałby iść przez las, rozmawiać o jego pięknie, który chciałby być szczery. Który po prostu chciałby wziąć Cię za rękę i powiedzieć o wszystkim.

Ale ona wie, że to się nigdy nie uda…

Kołyszące się na wietrze

Dwa serca

z których jedno

powoli umiera

bo drugie szuka szczęścia

Lecz nie znajdzie

Rozwiązanie

Jedno zawsze umiera

Niektórzy nie mogą normalnie żyć. A ja swoje wyolbrzymione problemy uważam za najważniejsze. Trzeba zauważyć, jak dużo mam, będąc zdrową, sprawną, nie posiadającą żadnych ułomności. Czym przy ludzkich tragediach są głupie i niepotrzebne problemy…? A od ludzi chorych moglibyśmy uczyć się pokory i czerpania radości z życia…

„Gdy spotykamy kogoś i zakochujemy się, myślimy, że cały wszechświat nam sprzyja. Tak jak dziś o zachodzie słońca. Ale jeżeli coś nie pójdzie po naszej myśli, wszystko rozpryskuje się niczym bańka mydlana i znika! Czaple, muzyka w oddali, smak jego ust. Jak piękno, które istniało chwilę wcześniej, może rozproszyć się tak szybko?

Życie płynie bardzo prędko: przenosi nas z raju w otchłanie piekieł, w ciągu paru sekund.”

Paulo Coelho („Jedenaście minut”)

Może to właśnie o to chodzi. Poznać to, zanim umrzemy. Kochać. Chciałabym. Wiem, że czuję. Ale nie wiem co. Pomóż mi. Poznać siebie. Ciebie. Nie chcesz...? To nie mów o tym. Ale nie odsuwaj się ode mnie. Mów do mnie. Pozwól wierzyć, że słowa kierowane są do mnie. Że ich przeznaczeniem jest trafić do mnie. Tylko nie odwracaj głowy. Proszę...

A ja latam pomiędzy realnym światem a konstrukcją zbudowaną z marzeń...

Kto mi podcina skrzydła?

Spadam.

(„We fly so close” P. Collins- przepiękne…)